1000 jaar Gentsekoop
Katrienspekken: altijd goed voor alles
Een klein houten deurtje in een lage muur, tegenover de zijkant van de kerk, op de hoek van Onderbergen en het Sint-Michielsplein. Meer blijft er niet over van het spekkenwinkeltje van Katrien. Heel Gent wist nochtans de weg, meer dan honderd jaar lang. Vreemd genoeg zijn er nog opvallend veel vraagtekens over de geschiedenis van de Katrienspekken. Wat we zeker kwijt zijn, dat is het recept.
Om te beginnen: Katrien heette niet Katrien. Haar echte naam was Elsa Guyssens. Katrien Vandermaeren was haar grootmoeder. Zij was het die de harde zuigsnoepjes begon te bakken in 1870. Enfin, dat is het jaartal dat een tijdje boven het deurtje geschilderd stond, maar het zou ook tien jaar vroeger of later kunnen zijn. De spekken waren in ieder geval populair genoeg om elke verkoopster vanzelf die naam te geven. En dus heette ook kleindochter Elsa voor iedereen Katrien.
De snoepen waren een probaat middeltje tegen een valleinge. “Gij allen die hoest, wendt u zonder uitstel tot het oud gekend Huis Katrien” hing er daarom in de piepkleine winkel. Katrien vertelde dat haar moeder tijdens de Eerste Wereldoorlog veel ‘hoestbollen’ moest maken voor de gewonde soldaten. Voor de ergere gevallen moest ze die zelfs in de vorm van zetpillen bereiden. Velen hadden aan de spekken hun leven te danken, beweerde ze.
Voor zwaargewonde soldaten die niet konden zuigen, maakte ze hoestbollen in de vorm van zetpillen
Straf, wat zat er dan wel in de fameuze spekken? Heel zeker kandijsuiker, waarschijnlijk vlierbloesem, mogelijks zoethout en wie weet een beetje honing. Dat ze daarmee levens konden redden? Tuurlijk niet. Katrienspekken waren gewoon lekker. De keuze was simpel: een zakske zwarte of een zakske beige. En om het nog simpelder te maken: ze hadden allebei hetzelfde recept. De beige waren na het bakken (op een ouderwetse Leuvense stoof) gewoon iets langer ‘gerokken’ en smaakten daarom minder door.
Katrien overleed in 1985. Haar man Prosper heeft nog een paar jaar langer de snoepen gebakken en verkocht, maar hij nam het recept met zich mee in het graf. Het winkeltje is voorgoed verdwenen tijdens de (broodnodige) restauratie van het statige stadspaleis op de hoek. Confiserie Temmerman heeft nog een tijdje Trienespekken verkocht, maar de kenners zeggen dat die niet hetzelfde smaakten. Bon, ze mogen dan voorgoed verdwenen zijn, de moeder van de Gentse snoepers blijft herinnerd: een klein steegje aan de Nieuwewandeling heet sinds 2018 het Elsa Guyssenspad.
