1000 jaar Gentsekoop
Frieten bij Elga, tot een kot in de nacht
Vraag oudere Gentenaars naar wat ze weten over Julia Clara Grossfeld, en je zal niet veel respons krijgen. Maar laat de naam Elga vallen, van de frituur in de Zuidstationstraat, en hun ogen beginnen te fonkelen. Elga was eigenlijk de naam van haar jongste dochter, maar dat wist al rap niemand meer.
Er zijn nog wel meer verrassingen over de legendarische Elga. Zo was ze helemaal geen Gentse, maar geboren in Antwerpen in 1922. Haar grote droom lag in de showbusiness, en ze trad een tijdje op met The Grossfeld Sisters, een jazztrio met haar zussen. Toen de grote doorbraak uitbleef, ging ze maar café houden in Brussel, en dan in Gent.
Ze had dus al een heel leven achter de rug, toen ze vanaf 1973 Gentse geschiedenis zou schrijven. Samen met haar man Humberto Vitta begon ze het gele goud te bakken in de Zuidstationstraat. Waren het de beste frieten van Gent? Misschien. Maar vooral de goedkoopste. Voor een pakske met stoverij vroeg Elga maar 65 frank in de periode dat andere frietkoten daar al het dubbele voor vroegen. Bovendien was ze laat op de avond open — zeg maar tot een kot in de nacht.
Het valt dus niet te verwonderen dat ze goed te doen had bij de nachtraven zonder geld. In die tijd was de Zuid en de Kuiperskaai zowat het epicentrum van het Gentse nachtleven, zeg maar de Overpoort en de Vlasmarkt van toen. Elk beetje alternatieveling die in de jaren ’70 of ’80 uitging, is bij Elga dankbaar de reddende maaltijd komen eten. Ze was een volkse matronne die perfect met al die zattigheid om kon en er vooral zelf haar leute mee had.
Waren het de beste van Gent? Misschien. Maar vooral de goedkoopste. En de laatste die je kon krijgen.
Toen Umberto in 1999 stierf, besloot Elga er ook mee te stoppen. In het jaar 2000 bakte ze de laatste frieten en schoof ze haar gordijntjes voor altijd dicht. Daarna kwam er op de benedenverdieping van nummer 6 een kunstgalerij en vandaag Piercing Cro. De geschiedenis neemt speciale bochten, maar helemaal vergeten zal Elga nooit zijn.
Een van haar vaste klanten was namelijk liedjesschrijver Lieven Tavernier. Zo een vaste klant, dat hij de grootmoeder van het Gentse nachtleven vereeuwigde in zijn tekst voor ‘De fanfare van honger en dorst’, gezongen door Jan De Wilde. “We hadden geen geld om eten te kopen / Maar we wisten voor alles het beste adres / Mosselen bij Leentje en frieten bij Helga / En Annie bewaarde voor ons wel een fles.” Dat moest dus eigenlijk Elga zijn, zonder H, maar ’t is hem vergeven.
