1000 jaar Gentsekoop
De Roste Wasser van de rosse buurt
Op de meeste foto’s die bewaard zijn van Ernest De Vriendt staat hij te pronken met een wilde witte haardos, maar hij was wel degelijk knalrost in zijn jonge jaren. Dat hij een zekere voorliefde had voor de meiskes van plezier zal ook wel bijgedragen hebben tot zijn bijnaam ‘Roste Wasser’. Een volksfiguur gelijk ze ze niet meer maken.
Ernest De Vriendt (1879-1955) had zijn wasserij in de Schoolstraat, dichtbij de Dampoort. Maar zijn favoriete clientèle woonde en werkte elders in Gent: in het glazen straatje. Daar ging de Roste Wasser van deur tot deur om de fijne kanten lingerie op te halen, om ze dan later weer proper gewassen af te geven. En wie hij onderweg tegenkwam, tussen de Dampoort en de Zuid, die mocht eens in zijn mand kijken. Tegen betaling van een paar roste centjes, wel te verstaan. “Wie geeft is mijne vriend!”
De Roste Wasser was zelf vooral een dierenvriend. Met zijn konijn, een Vlaamse Reus, won hij een schoonheidswedstrijd, maar het erelintje droeg hij liever zelf. Met zijn geit Lieske nam hij graag de tram, en hij gêneerde zich vooral niet om op de dure plaatsen te gaan zitten. Tegen zijn kippen was de Roste nogal streng tijdens de Tweede Wereldoorlog. Als een Feldwebel liep hij hen toen te commanderen in het Duits.
Vive la liberté! En wie geeft is mijne vriend!
“Vive la liberté!” was zijn leuze, en die liet hij te pas en te onpas horen. Enfin, vooral te onpas, bijvoorbeeld toen hij marcherende Duitsers passeerde. Een beetje later stond de Gentse afdeling van de Gestapo aan zijn deur om hem op te pakken. De Roste, die niet van gisteren was, had voor de gelegenheid een pitteleer en een hoge hoed aangedaan. Op het bureel deed hij zich strategisch nog een stukje zotter voor dan hij was. De ondervragers kregen er kop noch staart aan en lieten hem dan maar vertrekken…
Het was hem menens, met die vrijheid. “Vive la Liberté” stond zelfs op het naambord aan zijn wasserette. Vanwege die anarchistische inslag — gemengd met een echte losse vijs — kon hij in Gent op veel sympathie rekenen, en na zijn dood in 1955 kreeg hij een mythische status. Romain Deconinck en Freek Neirynck schreven een toneelstuk over zijn leven, De Gentenaar publiceerde er een strip over, en het Huis van Alijn heeft nog altijd een pop van de Roste Wasser in haar collectie. Inclusief de mand met lingerie.
